ආදරය

     මිහිපිට ජිවත්වන මිනිසුන්ගේ මානව අවශ්‍යයතාවයකි ආදරය. මෙය හරියට ඔක්සිජන් වගේ, අපව ජිවත් කරවන්නේ ඔක්සිජන්. ඔක්සිජන් නැතුව පැවැත්මක් නැතුවා සේ ආදරය නැතිවද පැවැත්මක් නැත. එය මහා පුදුමාකාර සුන්දර සිතුවිල්ලකි. මෙම ආදරය යන හැඟීමෙහි අරුත තේරුම් ගත යුතුය. තේරුම් ගෙන එය අප ජිවිතයට භාවිතා කළ යුතුයි.  අපි ආදරය ලබන්න කැමතියි. නමුත් ආදරය දෙන්න අකමැතියි. නමුත් අපි තුළින් ආදරය ලබා දිය යුතුය. ආදරය යොවුන් ආදරයකට සිමා කළ නොහැකිය. එය එතනින් එහාට ගිය ආදරයක් වීම නිසා තමයි මේ ලෝකයේ සියලුම දේ සිදුවන්නේ.......

     ආදරය ගැන කතා කරන විට මුලින්ම මම හොඳ ආදරවන්තයෙකු විය යුතුය. එසේ වු විට මම තුළින් ආදර හැඟීම් ඇති වෙනවා. වෛරය, ර්ශ්‍යයාව, ක්‍රෝධය නැති වී ආදරය මෛත්‍රීය, කරුණාව ඉස්මතු වෙනවා.  ආදරයේ සැබෑ ස්වරුපය මෙය වේ.
ප්‍රේමවන්තයින් දෙදෙනෙකු අතර ඇති ආදරය ද උත්තරීතර තැනක තිබෙන බවද අප අමතක නොකළ යුතුය. නිදසුනක් ලෙස,
             හන්තානට පායන සඳ ලස්සනයි ද කියන්න
             මා නොදකින ඒ පුරහඳ ඔබට හැකිය දකින්න

      මෙම සිංදුව හඳුනා ගත හැකිය. මෙය  උතුම් ප්‍රේමවන්තයින් දෙදෙනෙකුගේ ආදර කතාවක් වන අතර තරුණිය සරසවි වරම් ලබන අතර එකම පන්තියේ සිටිය තම ප්‍රේමවන්තයා වන තරුණයාට සරසවි වරම් නොලැබේ. තරුණිය හොඳට ඉගෙන ගෙන හොඳ රැකියාවක් ලබා ගත්තම ඒ සමාජ මට්ටමට තමාට යාමට නොහැකි නිසා තරුණයා තරුණියට නිදහස දෙමින් ඇයව අතහරිනු ලබයි.  මෙම ආදරවන්තයා උතුම් ආදරවන්තයෙකු වේ. උතුම් ආදරය යනු මෙයයි.

      නමුත් අවාසනාවකට වර්තමාන සමාජයේ ආදරය යනු බලහත්කාරකමකි. ආදරය අහිමි වු තැන පිහියෙන් ඇනීමට තරම් අද සමාජගත ආදරවන්තයන් නරුම තත්වයකට පත් වී ඇත. ආදරය හා කෑදරය කියලා දෙකක් හඳුනා ගන්න පුළුවන්. මුලින්ම අපි කරන්නේ කෑදරයයි. මෙම දෙකොටස වෙන් කර හඳුනා ගත හැකි පුද්ගලයන්  තුළ අත්හැරීමේ බලය ඇත. ආදරය දිනන්න ඉඩ දෙනවා, කෑදරය පරාද කරනු ලබයි. අල්ලා ගැනීමට ඇති ආශාව කෑදරකම වේ. ආදරය හදවත තුළ උපදී. හදවත දානපතියා වේ. එම නිසා අත්හැරීමට හැකිය.
       ආදරයේ උපත සිදු වන්නේ හදවත තුළිනි. එම නිසා එය උත්තරීතර වේ. හදවතට ඕනෑම දෙයක් අත් හැරිය හැකි බව එච්.ආර්. ජෝතිපාල මහතා තම සිංදුවකින් මෙලෙස ප්‍රකාශ කරයි.

                  ඔබේ සැප මගේ සතුටයි
                  මුතු බිහි කරලා
                  අනුනට බෙදනා
                  මුතු බෙල්ලෙකු මෙන් අද මා ඉන්නේ......
      මුතු බෙල්ලා තමන්ගේ වටිනාම වස්තුව වන මුතු දීලා තමන්ගේ ජීවිතය අත් හරිනු ලබයි. ආදරය කරන විට ද මම නැති තැන නම් ඔබේ සතුට තියෙන්නේ ඔහු අත් හරින බව, අයින් වන බව මෙහිදී ප්‍රකාශ කරනු ලබයි. ආදරයේ උත්තරීතර බව සත්‍ය වශයෙන්ම මෙය නොවේද ?ඒත් වත්මන් සමාජගත මිනිසා අත්හැරීම වෙනුවට කෑදරකමින් අල්ලා ගෙන මම කොහොමහරි ගන්නවා කියන තැන ඉන්නවා.ඒ හරහා මොළය කෑදරකමට ක්‍රියාත්මක වී පසුව මිනී මරණ තත්වයට පත් වෙනවා. විශාල අපරාධ රැසකට මුල මේ ආදරය උත්තරීතරත්වය නිසි ලෙස අවබෝධ කර නොගැනීමයි.

     ආදරය කියන උත්තරීතර වචනයේ ඇති අසීමිත තේරුම වටහා ගත යුතුය. ආදරය ප්‍රේමවන්තයන්ට, අම්මා දුව පුතා, නෝනා මහත්තයා කියන ආදර සම්බන්ධතාවන්ට සිමා නොකළ යුතුය. එසේ වුවහොත් මෙය තවත් ආත්මාර්ථකාමී වින්දනයක් පමණක් කියන තැනට පත් වෙනවා. නමුත් ආදරය මේ ලෝකය පුරා, විශ්වය පුරා පැතුරුණු අත්විතිය අසීමිත මහා බල ශක්තියම බව, අත්‍යවශ්‍යය ජිවන ශක්තිය බව අපි අවබෝධ කර ගත යුතුව ඇත.